ساختار شبکه می‌تواند به بزرگی شبکه جهانی اینترنت یا شبکه‌ای محلی با تعداد اندکی دستگاه متصل به هم باشد. در هر کدام از این حالت‌ها دستگاه‌ها برای آن‌که بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار و داده‌ها را میان خود رد و بدل کنند نیازمند آدرسی یکتا و منحصر به فرد هستند که به این آدرس IP می‌گویند. نوعی از IP که از آن تنها برای برقراری ارتباط میان دستگاه‌ها در ساختار اینترنت (و نه یک شبکه محلی) استفاده می‌شود، Public IP یا IP عمومی است. در مقابل در شبکه‌های محلی مانند شبکه‌ی داخلی یک سازمان از نوع دیگری IP استفاده می‌شود که به آن Private IP یا IP خصوصی گفته می‌شود. به بیان دیگر، با داشتن Private IP دستگاه شما نمی‌تواند با سایر دستگاه‌ها در بستر اینترنت ارتباط برقرار کند و فقط با داشتن Public IP این کار ممکن است.
IP عمومی
هنگام اتصال دستگاه‌های داخل یک ساختار شبکه به مودم، از سمت مودم به هریک از این دستگاه‌ها یک آدرس IP خصوصی داده می‌شود. این دستگاه‌ها با آدرسی که از مودم دریافت کرده‌اند می‌توانند با یکدیگر در ارتباط باشند اما اگر قصد ارسال بسته‌ای به دنیای اینترنت را داشته باشند، از آن‌جایی که دارای آدرس IP عمومی نیستند، آن را برای مودم ارسال می‌کنند. دلیل ارسال این بسته به مودم آن است که در چنین ساختاری مودم هنگام آدرس‌دهی به دستگاه‌ها برای آن‌ها مشخص می‌کند که تنها اوست که قادر به ارتباط با دنیای بیرون از این ساختار است و اگر قرار به ارسال بسته‌ای به خارج از این ساختار باشد، دستگاه‌ها باید آن بسته را برای او ارسال کنند.
به بیان بهتر، مودم خود را gateway برای دستگاه‌ها تعریف می‌کند. حال، مودم (روتر) که پیش‌تر از طرف شرکت فراهم‌کننده‌ی اینترنت یک Public IP دریافت کرده است، درخواست‌های دستگاه‌های موجود در ساختاری که به آن متصل است را با استفاده از Public IP خود به دنیای اینترنت می‌فرستد. این امر برای هر ساختار شبکه‌ای چه دستگاه‌های موجود در یک خانه باشند چه سازمانی بزرگ با تعداد دستگاه‌هایی زیاد، صدق می‌کند.
بازه‌ی آدرس‌های Public IP
به جز سه کلاس بیان شده در جدول زیر که مربوط به IPهای خصوصی می‌شوند، هم‌چنین برخی آدرس‌ها که برای کاربردهای خاص رزرو شده‌اند که می‌توان فهرست کامل آن‌ها را در سایت IANA مشاهده کرد، سایر IPها جز IPهای عمومی محسوب می‌شوند.
