Private IP چیست؟

همان‌طور که برای یافتن یک ساختمان در بین ساختمان‌های یک مجموعه به آدرس و مشخصات آن نیاز است، برای پیدا کردن دستگاه دل‌خواه در ساختار اینترنت یا شبکه‌ی داخلی نیز باید آدرس آن را داشت. این آدرس با نام IP شناخته می‌شود. آدرسIP، آدرس دستگاه را به‌شکل یکتا تعیین می‌کند. به این معنی که هر IP تنها مشخص‌کننده‌ی آدرس یک دستگاه در هر لحظه است. در متداول‌ترین نسخه‌ی IP، یعنی IPv4، آدرس IP رشته‌ای ۳۲ بیتی از ارقام یا به شکلی دیگر، ترکیبی از ۴ عدد ۸ بیتی است که با نقطه از یک‌دیگر جدا شده‌اند. در ساختار شبکه دو نوع IP وجود دارد: Private IP یا IP خصوصی و Public IP یا IP عمومی.

IP خصوصی

IPv4، رشته‌ای از ۳۲ کاراکتر است، به‌شکل دقیق‌تر می‌توان گفت که IP (چه public و چه private) ترکیبی از ۴ عدد ۸ بیتی است که با نقطه از یک‌دیگر جدا شده‌اند. سه کلاس Private IP به‌شکل زیر هستند:

کاربرد Private IP

در گذشته، از آن‌جایی که ظرفیت فضای آدرس‌دهی IPv4 محدود بود و در کل شبکه هر آدرس IP تنها باید به یک دستگاه تخصیص داده می‌شد، ساختار اینترنت با کمبود IP مواجه شد. یکی از راه‌حل‌های این مشکل، استفاده از Private IP بود. از آن‌جایی که دستگاه‌های یک شبکه‌ی محلی تنها به یک‌دیگر متصل هستند و با دستگاه‌های شبکه‌های دیگر ارتباطی ندارند، برای هرکدام از آن‌ شبکه‌ها می‌توان از بازه IPهای مشابه استفاده کرد. به این ترتیب، یک بازه آدرس IP  می‌‌تواند بارها استفاده شود. اما چنین قابلیتی در اینترنت وجود ندارد و از هر IP تنها می‌توان یک‌بار استفاده کرد. به بیان دیگر، هریک از دستگاه‌های داخل یک ساختار شبکه‌ی محلی برای اتصال به اینترنت باید یک آدرس IP عمومی داشته باشند و نمی‌توانند با آدرس IP خصوصی خود به اینترنت متصل شوند.