هر داده‌ی دیجیتال نیازمند مکانی برای ذخیره و نگهداری است. این موضوع برای محتواهای آنلاین که نوعی داده‌ی دیجیتال هستند نیز، صدق می‌کند. در دنیای اینترنت مکانی که محتوای وب‌سایت‌ها/وب‌سرویس‌ها روی آن ذخیره می‌شود و همین‌طور پاسخ‌گوی درخواست‌های دسترسی و تحویل این محتوا به درخواست‌کنندگان آن‌هاست، وب‌سرور نامیده می‌شود. این محتوای آنلاین می‌تواند هر نوع داده‌ای مانند متن، عکس، ویدیو و... باشد.
از سوی دیگر، در دنیای اینترنت برای دسترسی به هر نوع داده‌ای باید با زبانی خاص با دستگاه نگهدارنده‌ی آن داده‌ها صحبت کرد. به این زبان خاص پروتکل گفته می‌شود. پروتکلی که با کمک آن می‌توان به محتواهای آنلاین ذخیره شده روی وبسرورها دست یافت، HTTP است. پس، مرورگرها که برنامه‌هایی برای مشاهده و دسترسی به وب‌سایت‌ها هستند، اپلیکیشن‌های وب نصب شده روی گوشی‌های هوشمند که با کمک آن‌ها می‌توان عملیات آنلاین مانند پرداخت الکترونیکی بانک و... را انجام داد، همگی با زبان HTTP با وب‌سروری که این محتواهای آنلاین روی آن‌ها ذخیره شده، صحبت می‌کنند.
بنابراین، هنگامی‌که یک کاربر آدرس یک سایت را در مرورگر خود وارد می‌کند یا روی یک لینک کلیک می‌کند، مرورگر یک درخواست HTTP را به وب‌سروری که این محتوا روی آن ذخیره شده، ارسال می‌کند. وب‌سرور با دریافت این درخواست، در پاسخ محتوای آنلاین مورد درخواست را برای مرورگر ارسال می‌کند. در نتیجه کاربر می‌تواند به محتوای وب‌سایت/وب‌سرویس دست پیدا کند.
